land

Sıcak kumdan kaçan ayaklarım beyaz denizin bebek mavisi dalgalarına bıraktığında kendini gülümse bana çünkü güneşin yüzünü yıkadığı zamanları seviyorum. Göz bebeklerin küçülüyor çünkü ben en çok göz rengini severim. Çünkü göz renginden kendime yansıyan kendimi görürüm. Gülümserim dudağının kenarına ve rüzgar eser kulağındaki küçük tüylere, gülümserim. Çünkü artık en küçük şeylere gülümseme evrenindeyim. Bu evrende herkes en küçük şeylere gülümser, somurtanları küçük kovalardaki büyük dalgalarda boğarız. Bu evrende mutsuzluk yok, bu evrende sonsuz gökyüzündeki sayısız yıldızlar var ve ben neden oradaki kocaman parlak Ay olmayayım ki? Mesela sende hilalim de oturan ve bulutlar da balık tutan kişi olmayasın? Bunları hissedersem bu evrenden hiç çıkmak istemem. Hissetmek ne güzel eylem mesela şuan da masamın karşısında engin bir deniz, dalgalarını kulaklarıma vuruyor. Ay geceyi aydınlatıyor, gözlerimde katy song çalıyor. Işte şuan olmak istediğim ruhta ve olmak istediğim yerdeyim Joel. Şimdi hafızamın geçmiş kısmını silip yeniden başlamalı olan mutluluk evrenindeyim. Joel teşekkür ederim, eğer olmak istediğim Clem olamadan denizin derinliklerinde boğulsaydım çok üzülürdüm. Teşekkür ederim kim olmadığını bilmediğim Joel. Ama belkide biliyorum. Her sabah benimle uyanan, her sabah benimle kahve içen, her sabah benimle gün ışığı çeken, her sabah benimle uyuyan evet evet bu kim benliğim mi yoksa Joel, şey acaba Clem ve Joel hiç bir zaman buluşamıycaklar çünkü ikisi de aynı insan mı? Neyse ne diyordum gözlerinin kenarında ki kaz ayakları değil mi? Ne kadar güzeller Joel. Ne kadar morlar göz altların, şey yapsak mesela sabah içtiğimiz sallama çayını göz altlarına koysak belki dindirir kalp ağrılarını? Neler diyorsun Clem yapma Joel öldü. Denize soktuğunda ayaklarını gıdıklayan beyaz köpükler artık öldü mü? Öldü mü bedeninde dans eden rüzgar? Peki artık yanaklarında mı düştü? Köprücük kemiklerin? Artık sallanamıycak mıyım orada? Hayır Clem Joel ölmedi, sen öldün. Merhaba hoşgeldin.

uğultu

-setlist-

bırak beni süzüleyim. gözlerin gözlerime değsin sadece. kelime dahi duymak istemiyorum artık. o ağzından akan iğrençliğinde sadece masumane gözlerine bakmak istiyorum. eğer anlaşabilirsem gözlerine bir şeyler söyleyebilirdim. eğer korkarsan gözlerimden söyle daha az odaklanırım göz bebeklerine. zaten ben artık fazla konuşmayı sevmiyorum. bu aralar problemim gözler. severim eğer dokunabilirsen gözlerime kalbinle. ama bırak beni süzüleyim. süzüleyim ki kaybolabileyim gözlerinde. ya da ne biliyor musun? çok mu anlam yükledim gözlerine? kahretsin ki öyle galiba. ama ne isterdim biliyor musun? en sevdiğim şarkının mısralarını gözlerime fısıldamanı. ama sen en sevdiğim şarkıyı bilmiyorsun ki? mesela beni de tanımıyorsun. aslında beni tanımayı seçmedin ki ? allah kahretsin ki sadece kandırdın beni. kendimin ve hayatın bana oynadığı oyuna o kadar kızgınım ki sanırım duvarları tırmalarken kırılan tırnaklarıma sövüyorum. aslında tutmasam kendimi bağıra bağıra bu şarkıyı gece yarısı söylerdim. herkes duysun diye içimdeki çığlıkları. heh gerçi bir kaç dk sonra sikeyim hayatı diye kendi kendime söylenicem ama gene sabah uyandığımda o boş tavana bakarken perdenin kıvrımlarını sayacağım.

-encore-

tut beni. sıkıca tut o kadar sıkı tut ki ellerin titresin. çek beni belimden hızlıca kendine doğru. eğer boynumdaki o mor damarı göremeyecek kadar yaklaşmazsan bana seni affetmem. gözlerine saçlarım girmezse seni affetmem. eğer kirpiklerimizi tokuşturmazsak, seninle şerefe demem. kırmam bileklerimi saçlarını sevmek için. ben çok seversem kızdığımda en fazla dirsekteki hissiz deriyi mıncıklarım. ben acıtmam, acıtmayı sevmem. ama acıtılmak. mesela nasıl tarif etsem o dirseğini bir yere vurduğunda ki hissettiğin bütün vücuda dağılan elektriklenme, anlık şok etkisi. işte birini sevmekte bu kadar ince bi çizgi. ya mıncıklarsın yada bir yere takozlarsın. şuan ağır dejavu yaşıyorum acaba daha önce bu yazıyı yazmışmıydım? bilmem sanırım öle. sadece demek istiyorum ki so don't get any big ideas, they are not going to happen. o yüzden bütün bunları unutun. çünkü artık hissetmiyorum sadece yazıyorum. o yüzden ben tek siz hepiniz. yada yada dur öle boş gitmeyin, siktirin gidin.

bloom

Ben naifim kırgın bir çiçek gibi. Üzülmek kırılmak yok benim duygularım arasında. Ben pamuklara sarılıp sarmalanmak isterim. Bu dünyada mutlu olmayacaksam eğer nerede mutlu olacağım? Eğer elimi tutup bütün sahil boyunca beni dolaştıramayacaksan, yıldızları tek tek sayamayacaksan benimle ne anlamı var ki seni seviyorum demenin bana? Benim vücudumda ki ben sayısını bilmeden beni nasıl tanıyacaksın ki sen? Mesela neye güleceğimi bilmelisin. Mesela neye ağlayacağımı da. Şarap gibi akarken boğazımdan peynirimi uzatmalısın kalbimi yumuşatmak için. Ben sek şarap içmeye de alışık değilim? İlla ya güleceksin bana yada sigaramı saracaksın. Bilmem aslında çok fazla şey istemem ki ben, mesela sadece gülmek.

buz mavisi

uzun süredir ellerim klavyeye uzak kaldı. bu büyük aranın ardından açılışı radiohead ile yapmak istiyorum. neden bu şarkı diye sorarsam kendime şöyle bir cevap verirdim. yağmur yağmıştı, yerler yeni ağlayan bir insanın yanakları gibi nemliydi. hava da ıslak toprak kokusu, bulutlu kasvetli bir hava da cılız dallar birbirine çarparken bir anda bu şarkı çalmaya başladı kulaklığımda. etrafımda küçük kız ve oğlan çocukları nereye koşturuyordu bilmem ama benim içimde ki insanların tam şarkının başladığı anda durması belkide o koşan çocukların koşma sebebiydi bilmiyorum. birincisi gözlerim kesinlikle griye dönmüştü çıldırmıştı göz bebeğim. beynim üşümüştü beremi burnuma kadar indirmiştim. kimsenin beni görmesini istemiyordum. onca kalabalığın içinde yok olmak mıydım 4:24 dakikalığına, bilmiyordum. toprak beni çekiyordu. otobüs camları geriye geriye atarken kalan son yağmur damlalarını ben sadece yolun şeritlerini sayıyordum. sanırım bir süreliğine düşünmeyi bıraktım. sadece boş biriydim o anda. işte bu duygu dünya da bulut olmaya benziyordu bence. dokunmak istersin ama dokunamazsın, çünkü bulut yenilecek bir şey değil. tıpkı beyin gibi. daha beynimi yemedim, bundan eminim. bu şarkı bana ölümü hatırlatıyor. evet kesinlikle bu duyguyu hissediyorum. ölmek duygu muydu acaba? ölmeyi hisseder mi bir insan bir şarkı vesilesiyle? bilmem ama ben sanırım hissettim. ölüm, ölüm ve ölüm. kaldıramayacağın kadar karmaşık, çok soğuk, karanlık ve yalnızlık. thom öyle bir söylüyor ki çıldırmamak elde değil. beyninizi fare gibi kemirsin bu şarkı. iyi geceler.